تعریف
صرع نوعی اختلال سیستم عصبی مرکزی است که در آن فعالیت سلول‌های عصبی در مغز مختل می شود. این بیماری ممکن است باعث تشنج و یا رفتار غیرمعمول، احساسات و گاهی از دست دادن هوشیاری شود.
علایم
علایم تشنج به طور گسترده‌ای متفاوت است. برخی از افراد مبتلا به صرع برای چند ثانیه همانطور خیره به جلو باقی می‌مانند، در حالی که بقیه بارها و بارها دست و پا می‌زنند و حرکتهای ناگهانی می‌کنند.
بیماری صرع
حدود ۱ نفر از هر ۲۶ نفر در ایالات متحده دچار اختلال تشنج می‌شود. نزدیک به ۱۰ درصد از افراد ممکن است با حمله تشنج بدون عامل مشخص روبرو شوند. با این حال، حمله تشنج به این معنا نیست که حتماً صرع دارید. حداقل باید دو بار تشنج بدون عامل مشخص داشته باشید تا مبتلا به صرع تشخیص داده شوید.
حتی تشنج خفیف هم ممکن است نیاز به درمان پیدا کند، زیرا می‌تواند در طول فعالیت‌هایی مانند رانندگی و یا شنا خطرناک شود. درمان با داروها یا گاهی عمل جراحی می‌تواند تشنج را در حدود ۸۰ درصد از افراد مبتلا به صرع مهار کند. برخی از کودکان مبتلا به صرع نیز ممکن است در بزرگسالی بهبود یابند.
از آنجا که صرع به خاطر فعالیت‌های غیرطبیعی در سلول‌های مغزی بروز می‌کند، تشنج می‌تواند بر هر گونه فرایند مغزی هماهنگ کننده تاثیر بگذارد. علایم و نشانه‌های احتمالی تشنج عبارتند از:
- سردرگمی موقت
- زل‌زدگی به روبرو
- حرکات ناگهانی، غیرقابل‌کنترل و تند دست و پا
- از دست دادن هوشیاری یا آگاهی
- علایم روانی
علایم بسته به نوع تشنج باهم فرق دارند. در اغلب موارد، فرد مبتلا به صرع همان نوع تشنج را هر دفعه بروز می‌دهد، به طوری که علایم از یک حمله تشنج تا بعدی شبیه خواهند بود.
انواع تشنج
پزشکان معمولا تشنج را بر مبنای چگونگی آغاز فعالیت‌های غیرطبیعی مغز، به دو دسته موضعی یا عمومی طبقه‌بندی می‌کنند.
تشنج موضعی:
هنگامی که به نظر می‌رسد تشنج ناشی از فعالیت‌های غیرطبیعی تنها در یکی از نواحی مغز باشد، به آن تشنج موضعی (جزئی) گفته می‌شود. این تشنج به دو دسته تقسیم می‌شود.
تشنج موضعی بدون از دست دادن هوشیاری (تشنج جزئی ساده): این تشنج باعث بیهوشی نمی‌شود. ممکن است احساسات را تغییر دهد و یا ظاهر، بو، جنس، طعم و یا صدای اشیاء در محیط اطراف را عوض کند. همچنین ممکن است به حرکات تند و سریع غیرارادی قسمتی از بدن، مانند دست یا پا و علائم بی‌اختیاری حسی نظیر سوزن‌سوزن شدن، سرگیجه و چشمک‌زدن چراغها منجر شود.
تشنج موضعی همراه با فقدان هوشیاری (تشنج جزئی پیچیده): این تشنج شامل تغییر و یا از دست دادن هوشیاری یا آگاهی است. در طول تشنج جزئی پیچیده، ممکن است به فضای روبرو خیره بمانید و نسبت به محیط اطراف واکنشی نشان ندهید و یا حرکات تکراری، مانند مالش دست، جویدن، بلعیدن و یا دور خود چرخیدن انجام دهید.
علایم تشنج موضعی شاید با سایر اختلالات عصبی، مانند میگرن، حمله خواب یا بیماری‌های روانی اشتباه گرفته شود. برای تشخیص صرع از اختلالات دیگر، به معاینه کامل و آزمایش نیاز خواهد بود.
تشنج‌های عمومی:
تشنج‌هایی که به نظر می‌رسد تمام نواحی مغز را درگیر کرده، بنام تشنج عمومی خوانده می‌شود. شش نوع تشنج عمومی وجود دارد.
تشنج غیابی: به آن تشنج مختصر نیز می‌گویند و اغلب در کودکان رخ می‌دهد. فرد در این حالت همانطور خیره به فضای روبرو می‌ماند و یا حرکتهای ظریفی مانند چشمک زدن یا لرزش لب انجام می‌دهد. این تشنج ممکن است بصورت خوشه‌ای رخ دهد و باعث بیهوشی مختصر شود.
تشنج تونیک: تشنج تونیک باعث سفت شدگی ماهیچه‌ها می‌شود. این تشنج معمولا بر عضلات کمر، بازوها و پاها تاثیر می‌گذارد و شاید باعث زمین خوردن‌تان شود.
تشنج آتونیک: تشنج آتونیک یا سقوط باعث از دست دادن کنترل عضلات می‌شود و شاید فرد ناگهان بیافتد.
تشنج کلونیک: تشنج کلونیک با حرکات مکرر و یا ریتمیک، حرکات تند و سریع ماهیچه‌ها همراه است. این تشنج معمولا بر گردن، صورت و بازوها تاثیر می‌گذارد.
تشنج میوکلونیک: تشنج میوکلونیک معمولا به شکل پرش‌ها یا ضربه‌های و ناگهانی دست و پا به نظر می‌رسد.
تشنج تونیک-کلونیک: تشنج تونیک-کلونیک شدیدترین نوع صرع است و می‌تواند موجب از دست دادن ناگهانی هوشیاری، سفت‌شدگی و رعشه بدن و گاهی از دست دادن کنترل مثانه و یا گاز گرفتن زبان شود.
چه زمانی باید به دکتر مراجعه کنید
در صورتی به دنبال کمک پزشکی فوری باشد که هر کدام از موارد زیر رخ می‌دهد:
- تشنج بیش از پنج دقیقه طول می‌کشد.
- تنفس و یا هوشیاری پس از پایان تشنج بر نمی‌گردد.
- تشنج دوم بلافاصله اتفاق می‌افتد.
- تب با درجه حرارت بالا دارید.
- دچار خستگی گرمایی شده‌اید.
- باردار هستید.
- مبتلا به دیابت هستید.
- در طول تشنج دچار جراحت می‌شوید.
اگر برای اولین بار با تشنج روبرو می‌شوید، از توصیه‌های پزشکی پیروی کنید.
علایم بیماری صرع
علل بروز
در حدود نیمی از کسانی که به بیماری صرع مبتلا هستند، هیچ علت قابل‌شناسایی وجود ندارند. در انواع دیگر، ناراحتی بالینی شاید در عوامل مختلفی ریشه‌یابی شود.
تاثیر ژنتیکی: برخی از انواع صرع که برمبنای نوع تشنج یا بخشی از مغز که تحت تاثیر قرار می‌گیرد شناخته می‌شوند، در خانواده‌ها از نسلی به نسل دیگر به ارث می‌رسند. در این گونه موارد، این احتمال وجود دارد که ژنتیک تاثیرگذار باشد.
محققان برخی از انواع صرع را به ژنهای خاص مرتبط دانسته‌اند، هر چند تخمین زده می‌شوند که تا ۵۰۰ ژن به چنین وضعیت بالینی پیوند خورده است. برای اکثر افراد، ژن‌ها تنها بخشی از علت صرع به شمار می‌روند. ژنهای خاص ممکن است فرد را نسبت به شرایط محیطی که باعث تشنج می‌شود حساس‌تر کنند.
ضربه به سر: ضربه به سر (تروما) ناشی از تصادف و یا دیگر جراحت‌های مغزی شاید به صرع منجر شود.
بیماری‌های مغزی: بیماری های مغزی که باعث آسیب‌دیدگی مغز می‌شوند، شاید به صرع منجر شوند، مانند تومورهای مغزی یا سکته مغزی. سکته مغزی یکی از علل اصلی صرع در بزرگسالان مسن‌تر از ۳۵ سال است.
بیماری‌های عفونی: بیماری‌های عفونی، مانند مننژیت، ایدز و آنسفالیت ویروسی، می‌توانند به صرع منجر شوند.
آسیب‌های دوران بارداری: قبل از تولد، نوزادان نسبت به آسیب مغزی ناشی از عوامل مختلف بسیار حساس هستند، از جمله عفونت در بدن مادر، تغذیه نامناسب یا کمبود اکسیژن. این آسیب‌دیدگی مغز می‌تواند به صرع و یا فلج مغزی منجر شود.
اختلالات رشد: صرع گاهی به اختلالات تکاملی مانند اوتیسم و نوروفیبروماتوز نسبت داده می‌شود.
عوامل خطر
عوامل خاصی ممکن است خطر ابتلا به صرع را افزایش دهند.
سن: شروع صرع در دوران کودکی و پس از سن ۶۰ سالگی شایع‌تر است، اما چنین وضعیت بالینی می‌تواند در هر سنی رخ دهد.
سابقه خانوادگی: اگر سابقه خانوادگی صرع داشته باشید، شاید در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلال صرع قرار بگیرید.
جراحت از ناحیه سر: آسیب‌دیدگی سر را می‌توان علت برخی موارد صرع دانست. می‌توانید خطر را با پوشیدن کمربند ایمنی در حال رانندگی یا سوار در ماشین و پوشیدن کلاه‌ایمنی هنگام دوچرخه‌سواری، اسکی، موتورسیکلت و یا درگیری در فعالیت‌های دیگر با خطر بالای آسیب سر کاهش دهید.
سکته و سایر بیماری‌های عروقی: سکته مغزی و بیماری‌های عروق خونی دیگر می‌توانند به آسیب مغزی منجر شوند که صرع را آغاز می‌کند. می‌توانید چندین اقدام ضروری را برای کاهش خطر ابتلا به این بیماری انجام دهید، از جمله محدود کردن مصرف الکل و اجتناب از سیگار، رژیم غذایی سالم و ورزش منظم.
زوال عقل: زوال عقل می‌تواند خطر ابتلا به صرع را در بزرگسالان مسن‌تر افزایش دهد.
عفونت‌های مغزی: بیماری‌های عفونی مانند مننژیت که باعث التهاب در مغز یا نخاع می‌شوند، خطر ابتلا را افزایش خواهند داد.
تشنج در دوران کودکی: تب بالا در دوران کودکی می‌تواند گاهی با تشنج همراه شوند. کودکانی که به علت تب بالا دچار تشنج می‌شوند به طور کلی با صرع روبرو نخواهند شد، اگرچه میزان خطر در صورتی بالاتر است که تشنج طولانی، سایر ناراحتی‌های سیستم عصبی و یا سابقه خانوادگی صرع داشته باشند.
عوارض
داشتن تشنج در زمان‌های خاص می‌تواند به موقعیت‌هایی منتهی شوند که برای خودتان و یا دیگران خطرناک شود.
- سقوط: اگر در طول تشنج به زمین بیافتید، شاید سرتان زخمی شود و یا استخوانی بشکند.
- غرق شدن: اگر مبتلا به صرع، باشید ۱۵ تا ۱۹ برابر بیشتر از بقیه جمعیت احتمال دارد در حال شنا یا حمام کردن غرق شوید، زیرا امکان دارد زمانی که در آب هستید دچار تشنج شوید.
- تصادفات اتومبیل: تشنجی که باعث از دست رفتن آگاهی و یا کنترل می‌شوند در صورتی خطرناک خواهد بود که در حال رانندگی در ماشین و یا راندن تجهیزات دیگری باشید.
بسیاری از ایالت‌های آمریکا دارای محدودیت‌های گواهینامه رانندگی مربوط به توانایی کنترل تشنج هستند و حداقل زمان خاصی از چند ماه تا چند سال را ضروری می‌دانند که نباید هیچ تشنجی داشته باشید، اگرنه مجاز به رانندگی نخواهید بود.
عوارض بارداری:
تشنج در دوران بارداری خطراتی برای مادر و نوزاد در بر دارد و بعضی داروهای ضدصرع خطر نقص تولد را افزایش می‌دهند. اگر مبتلا به صرع هستید و قرارست باردار شوید، درباره تصمیم خود با دکتر مشورت کنید.
بسیاری از زنان مبتلا به صرع باردار می‌شوند و نوزادی سالم به دنیا می‌آورند. در طول بارداری باید به‌دقت تحت نظارت قرار بگیرید و شاید لازم باشد داروهای مصرفی تنظیم شوند. بسیار مهم است که در برنامه‌ریزی بارداری با دکتر هماهنگ شوید.
مسائل مربوط به سلامت عاطفی. افراد مبتلا به صرع بیشتر احتمال دارد به مشکلات روانی، به ویژه افسردگی، اضطراب و در موارد شدید، خودکشی گرفتار شوند. چنین مشکلات شاید ناشی از رویارویی با خود ناراحتی بالینی یا پیامدی از اثرات جانبی داروها باشد.
عوارض مرگبار دیگر ناشی از صرع چندان رایج نیستند اما شاید رخ دهند، مانند:
بحران صرعی: این وضعیت در صورتی رخ می‌دهد که در حالتی از فعالیت‌های مستمر تشنج قرار بگیرید که بیش از پنج دقیقه طول می‌کشد و یا تشنج‌های مکرر بدون به دست آوردن هوشیاری کامل همچنان رخ دهند. افراد مبتلا به صرع پی‌در‌پی در معرض خطر آسیب دائمی مغز و حتی مرگ هستند.
مرگ ناگهانی بی‌علت هنگام صرع (SUDEP): افراد مبتلا به صرع همچنین با کمی خطر مرگ ناگهانی بی‌علت روبرو هستند. علتش هنوز ناشناخته مانده اما برخی از تحقیقات نشان می‌دهند که به خاطر ناراحتی قلبی یا تنفسی رخ می‌دهد.
افراد مبتلا به تشنج تونیک-کلونیک مکرر یا افرادی که نمی‌توانند صرع را با دارو مهار کنند، در معرض خطر بالاتری برای چنین مرگ ناگهانی هستند. به طور کلی، در حدود ۱ درصد از افراد مبتلا به صرع در وضعیت SUDEP می‌میرند.
شیوه تشخیص
برای تشخیص وضعیت بالینی، دکتر علائم و تاریخچه پزشکی‌تان را بررسی می‌کند. دکتر ممکن است چندین آزمون را جهت تشخیص صرع و تعیین علت تشنج سفارش دهد.
معاینه عصبی: دکتر ممکن است رفتار، توانایی‌های حرکتی، عملکرد ذهنی و بخشهای دیگر را برای تشخیص بیماری و تعیین نوع صرع آزمایش کند.
آزمایش‌های خون: دکتر برای بررسی علائم عفونت‌ها، اختلالات ژنتیکی و یا ناراحتی‌های احتمالی دیگر که با تشنج همراه می‌شوند، از خون‌تان نمونه‌برداری کند.
دکتر شاید همچنین تستی را پیشنهاد دهد تا اختلالات مغزی را تشخیص دهد، از جمله:
الکتروآنسفالوگرام (EEG): این رایج‌ترین آزمون برای تشخیص صرع محسوب می‌شود. در این آزمایش، پزشکان الکترودهایی را با ماده‌ای خمیرمانند به پوست سرتان متصل می‌کنند. الکترودها فعالیت الکتریکی مغزتان را ثبت خواهند کرد.
اگر مبتلا به صرع باشید، بطور معمول تغییراتی در الگوی طبیعی امواج مغزی بوجود می‌آید، حتی زمانی که دچار تشنج شده باشید. دکتر در طول انجام الکتروآنسفالوگرام شما را چه در حالت بیداری یا خواب از طریق نمایشگر ویدیویی نظارت می‌کند تا هر گونه تشنج احتمالی ضبط گردد. ثبت تشنج شاید به دکتر در تعیین نوع تشنج و یا رد کردن شرایط دیگر کمک کند.
دکتر ممکن است دستورالعمل‌هایی به شما دهد تا کارهای تشنج‌انگیز انجام دهید، مانند کم‌خوابی قبل از آزمون.
اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT): سی‌تی اسکن از اشعه ایکس برای تولید تصاویر مقطعی از مغز بهره می‌برد. سی‌تی اسکن می‌تواند ناهنجاری‌های موجود در مغز را که باعث تشنج می‌شوند آشکار کند، مانند تومور، خونریزی و کیست.
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): در این روش، از آهنربای قوی و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویری دقیق از مغز بهره‌گیری می‌شود. دکتر شاید بتواند ضایعات و یا ناهنجاری‌های مغز را که باعث تشنج می‌شوند تشخیص دهد.
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی: در این روش، تغییرات جریان خون که هنگام عملکرد قسمت‌های خاصی از مغز رخ می‌دهد اندازه‌گیری می‌شود. پزشکان شاید از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی قبل از عمل جراحی استفاده کنند تا مکان دقیق قسمت‌های عملکردی مهم، مانند گفتار و حرکت را شناسایی کنند، به طوری که از زخمی کردن آنها در مدت عمل پیشگیری شود.
توموگرافی تابش پوزیترون (PET): اسکن PET از مقدار کمی مواد رادیواکتیو با دوز پایین استفاده می‌کند که به داخل ورید تزریق می‌شود تا تصاویر خوبی از نواحی فعال مغز و تشخیص اختلالات فراهم گردد.
توموگرافی کامپیوتری با گسیل تک‌فوتون (SPECT): این نوع آزمون در درجه اول در صورتی انجام می‌شود که MRI و EEG نتوانسته باشند ریشه تشنج در مغز را مکانیابی کنند.
آزمون SPECT با استفاده از مقدار کمی ماده رادیواکتیو با دوز پایین که به داخل ورید تزریق می‌شود، نقشه سه‌بعدی از فعالیت جریان خون در مغز در طول تشنج تهیه می‌کند.
پزشکان همچنین شاید شکلی از آزمون بنام تشنج افتراقی یکپارچه با تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (SISCOM) را انجام دهند که نتایجی به‌مراتب دقیق‌تر فراهم خواهد آورد.
آزمون عصب‌روانشناختی: در این آزمایشات، پزشکان چگونگی مهارت‌های تفکر، حافظه و گفتار را ارزیابی می‌کنند. نتایج آزمون به پزشکان در تشخیص نواحی از مغز خود که تحت تاثیر می‌گیرند کمک خواهد کرد.
پزشکان معمولا درمان صرع را با داروها آغاز می‌کنند. اگر داروها نتوانند ناراحتی بالینی را درمان کنند، پزشکان شاید عمل جراحی و یا شیوه دیگری از درمان را پیشنهاد دهند.
داروهای درمان صرع
داروها
اغلب افراد مبتلا به صرع با مصرف داروهای ضدتشنج و ضدصرع درمان می‌شوند. دیگران شاید دفعات و شدت تشنج را با مصرف ترکیبی از داروها کاهش دهند. دکتر زمان مناسب برای قطع مصرف داروها را توصیه خواهد نمود.
بیش از نیمی از کودکان مبتلا به صرع که علائم بیماری را بروز نمی‌دهند در نهایت مصرف دارو را قطع می‌کنند و زندگی بدون تشنج ادامه خواهند داد. بسیاری از بزرگسالان نیز داروها را بدون تشنج پس از دو سال یا بیشتر قطع می‌کنند.
پیدا کردن دارو و دوز مناسب می‌تواند کمی پیچیده باشد. دکتر هنگام انتخاب دارو برای تجویز، وضعیت بالینی‌تان، تشنج، سن و عوامل دیگر را در نظر می‌گیرد. دکتر همچنین داروهای دیگری که مصرف می‌کنید بررسی خواهد کرد تا مطمئن شود با داروهای ضدصرع تداخل پیدا نمی‌کنند.
دکتر به احتمال زیاد ابتدا داروهای مجزایی در دوز نسبتا کم تجویز خواهد کرد و سپس دوز را به تدریج افزایش خواهد داد تا تشنج به‌خوبی تحت کنترل دربیاید.
داروهای ضدصرع ممکن است اثرات جانبی خاصی داشته باشند. عوارض جانبی خفیف عبارتند از:
- خستگی مفرط
- سرگیجه
- افزایش وزن
- کاهش تراکم استخوان
- خارش پوست
- از دست دادن هماهنگی و تعادل بدن
- مشکلات گفتاری
- مشکلات حافظه و تفکر
عوارض جانبی شدید ولی نادر عبارتند از:
- افسردگی
- افکار و رفتارهای خودکشی
- بثورات شدید
- التهاب اندام خاص، مانند کبد
برای رسیدن به بهترین کنترل تشنج به کمک داروها، این اقدام‌ها را انجام دهید:
- داروها را دقیقا مطابق با دستورالعمل تجویز مصرف کنید.
- قبل از دریافت نسخه عمومی از دارو یا مصرف داروهای تجویزی دیگر، داروهای غیرتجویزی یا گیاهی، همیشه با دکتر تماس بگیرید.
- هرگز بدون مشورت با دکتر، داروهایتان را مصرف نکنید.
- چنانچه متوجه احساسات جدید و یا شدیدی از افسردگی، افکار خودکشی، تغییرات غیرمعمول در خلق و خوی یا رفتار خود می‌شوید، بلافاصله به دکتر اطلاع دهید.
- چنانچه میگرن دارید حتماً به دکتر بگویید. پزشکان شاید یکی از داروهای ضدصرع را تجویز کند که بتواند میگرن را پیشگیری و صرع را درمان کند.
حداقل نیمی از افرادی که تازه مبتلا به صرع تشخیص داده می‌شوند، با مصرف اولیه دارو درمان می‌شوند اگر داروهای ضدصرع نتایج رضایت‌بخشی فراهم نکنند، دکتر ممکن است جراحی یا درمان‌های دیگر را پیشنهاد دهد. برای ارزیابی شرایط و داروهایتان، به طور منظم با دکتر ملاقات‌های پیگیری خواهید داشت.
عمل جراحی
جراحی اغلب زمانی انجام می‌شود که آزمایش‌ها نشان داده‌اند تشنج از منطقه کوچک و واضحی از مغز سرچشمه می‌گیرد و با عملکردهای حیاتی مانند گفتار و زبان، حرکتی، بینایی و شنوایی تداخل پیدا نمی‌کند. در عمل جراحی، دکتر همان ناحیه از مغز را که باعث تشنج می‌شود حذف خواهد کرد.
اگر تشنج از ناحیه‌ای در مغز ناشی می‌شود که جنبش، گفتار و دیگر عملکردها را کنترل می‌کند، شاید در بخشی از عمل جراحی بیدار شوید. پزشکان در طی این فرایند بر وضعیت‌تان نظارت دارند و سوال‌هایی می‌پرسند.
اگر تشنج در بخشی از مغز سرچشمه می‌گیرد که نباید حذف شود، دکتر ممکن است نوع متفاوتی از عمل جراحی را توصیه کند که در آن چند برش در مغز ایجاد می‌شود. این برش‌ها طوری طراحی می‌شوند که از گسترش تشنج به سایر نقاط مغز جلوگیری می‌کنند.
اگرچه بسیاری از افراد بعد از عمل جراحی موفقیت‌آمیز همچنان به مصرف برخی از داروها برای کمک به جلوگیری از تشنج نیاز خواهند داشت، اما باز هم ممکن است بتوانید مواد دارویی کمتری بخورید و دوز را کاهش دهید.
در تعداد کمی از موارد، جراحی برای صرع می‌تواند عوارضی مانند تغییر دائمی در توانایی‌های تفکر (شناختی) دربر داشته باشد. با جراح در مورد تجربه‌هایش، میزان موفقیت و عوارض این روش صحبت کنید.
شیوه تشخیص بیماری صرع
شیوه‌های درمان
تحریک عصب واگ: در تحریک عصب واگ، پزشکان وسیله‌ای به نام تحریک‌کننده عصب واگ را در زیر پوست قفسه‌سینه می‌کارند که شباهت زیادی به دستگاه تنظیم ضربان قلب دارد. سیم‌های دستگاه تحریک‌کننده به عصب واگ در گردن‌تان متصل می‌شوند.
این دستگاه که یک باطری انرژی‌اش را تامین می کند، امواجی از انرژی الکتریکی را از طریق عصب واگ به مغز گسیل می‌کند. هنوز مشخص نیست این کار چگونه تشنج را مهار می‌کند، اما دستگاه معمولا می‌تواند حملات را ۲۰ تا ۴۰ درصد کاهش دهد.
اکثر افراد هنوز هم به مصرف داروی ضدصرع نیاز خواهند داشت، هر چند برخی از افراد شاید قادر باشند دوز دارو را کاهش دهند. ممکن است با عوارض جانبی ناشی از تحریک عصب واگ، مانند گلودرد، گرفتگی صدا، تنگی نفس یا سرفه روبرو شوید.
رژیم کتوژنیک: برخی از کودکان مبتلا به صرع قادرند تشنج را با پیروی از رژیم غذایی سختگیرانه که سرشار از چربی و کربوهیدرات کم باشد کاهش دهند.
در این رژیم غذایی معروف به کتوژنیک، بدن برای تأمین انرژی چربی را به جای کربوهیدرات تجزیه می‌کند. پس از چند سال، برخی از کودکان بتوانند رژیم کتوژنیک را کنار بگذارند و از تشنج خلاص شوند.
چنانچه شما یا فرزندتان در نظر دارید رژیم کتوژنیک بگیرید، با دکتر مشورت کنید. بسیار مهم است که مطمئن شوید فرزندتان هنگام پیروی از رژیم غذایی دچار سوء تغذیه نمی‌شود.
عوارض جانبی ناشی از رژیم غذایی کتوژنیک شامل کم شدن آب بدن، یبوست، رشد کُند به دلیل کمبودهای تغذیه‌ای و تجمع اسید اوریک در خون و در نهایت سنگ کلیه می‌شود. اگر رژیم به درستی و تحت نظارت پزشکی صورت گیرد، این عوارض جانبی نادر خواهند بود.
درمان‌های بالقوه در آینده
محققان در حال مطالعه تحریک عمیق مغزی به عنوان درمان بالقوه برای صرع هستند. در تحریک عمیق مغزی، جراحان چندین الکترود را درون بخش خاصی از مغز می‌کارند. الکترودها به یک ژنراتور متصل‌اند که در قفسه‌سینه و یا جمجمه کاشته شده است و پالس‌های الکتریکی به مغز می‌فرستد. این روش شاید تشنج را کاهش دهد.
دستگاه‌های کاشتنیِ شبه ضربان‌ساز که از تشنج جلوگیری می‌کنند نیز تحت بررسی قرار دارند. این دستگاه‌های تحریک پاسخگو یا «حلقه بسته» الگوهای فعالیت مغزی را برای تشخیص تشنج پیش از رخداد تحلیل می‌کنند و سپس بار الکتریکی و یا دارویی برای جلوگیری از تشنج به بدن می‌دهند.
علاوه بر این، تکنیک‌های جدید جراحی با حداقل تهاجم، مانند فرساب لیزری با هدایتگر MRI، نویدبخش کاهش تشنج با خطراتی کمتر نسبت به جراحی سنتی مغز باز برای صرع هستند.
محققان همچنین برروی جراحی تشعشعی استریوتاکتیک به عنوان شیوه درمان بالقوه برای برخی از انواع صرع مطالعه می‌کنند. در این روش، پزشکان تشعشع را مستقیم برروی ناحیه خاصی از مغز که باعث تشنج می‌شود می‌تابانند.
