گروهی از پژوهشگران دانشگاه ایالتی یو- سی- ال- ای (UCLA)  در کالیفرنیا، موفق شدند با یک شیوه خاص پرتونگاری مغناطیسی، ساز و کار اختلال سلول های عصبی مغز را در بیماران مبتلا به اوتیسم یا درخودماندگی را روشن کنند.

نتیجه این پژوهش که در شماره ماه اوت مجله تخصصی “مغز و رفتار” منتشر شد، حاکی از آن است که بعضی مناطق در مغز کودکان اوتیستیک، تکامل کافی پیدا نکرده اند. پژوهشگران می گویند، ام آر آی (MRI) یا پرتونگاری با استفاده از امواج تشدید یافته مغناطیسی؛ درکودکان مبتلایان به اوتیسم نشان می دهد که انشعابات انتهایی سلول های عصبی، در مناطقی از مغز آنان که به برقراری ارتباط با دیگران مربوط است، از پیچیدگی و درهم تنیدگی معمول و کافی برخوردار نیستند. علاوه بر این در اشخاص مبتلا به اوتیسم،  جریان خون در محل انشعابات انتهایی ذکر شده بیش از حد انتظار است.

دکتر کی جان، پژوهشگر ارشد دپارتمان نورولوژی (عصب شناسی) می گوید، گروه آنها با تهیه و مقایسهء تصاویر مغز ۳۹ کودک ۷ تا ۱۷ ساله، که ۱۷ نفرشان مبتلا به اوتیسم بودند، متوجه این ۲ تفاوت مهم در مغز کودکان اوتیستیک و کسانی که این عارضه را ندارند، شدند. برای این مطالعه، نوع ویژه ای از ام آر آی MRI، مورد استفاده قرار گرفته بود.

شیوه MRI بکار رفته توسط این پژوهشگران، با ردگیری آب نشاندار شده با انرژی مغناطیسی، امکان مطالعهء جریان خونِ مغز و انشعابات عروقی آن را، در محل اتصال سلول های عصبی را فراهم می کند. به گفته دکتر کی، آنها در این پژوهش، برای مطالعه شدت عبور جریان خون، علاوه بر این شیوهء MRI، اتصالات سلول های عصبی را با تکنیک دیگری هم بررسی کردند. مجموعه این دو بررسی و تفاوت های مشاهده شده در ۲ گروه، توضیح علمی قابل قبولی برای دلیل ِ ناتوانی کودکان اوتیستیک، در برقراری ارتباط با دیگران فراهم می کند. این شیوه ها پیش تر، در مطالعه مغز بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی نیز استفاده شده و به گفته تیم تحقیق، هیچ زیانی برای بیماران ندارد.

اوتیسم یا درخودماندگی:

اوتیسم یا درخودماندگی یک بیماری نیست، بلکه طیفی از اختلالات تکاملی مغز است که نشانه های آن؛ بروز ناهنجاری در قدرت یادگیری، شناخت، رفتار و روابط اجتماعی فرد مبتلاست. افراد اوتیستیک علاقه ای به برقراری ارتباط با دیگران از خود نشان نمی دهند و مهارت های کلامی و غیرکلامی آنها غیرطبیعی یا ناقص است. افراد مبتلا به اوتیسم، ممکن است ضریب هوشی و توانایی های یادگیری بسیار متفاوتی داشته باشند، اما در برقراری ارتباط کلامی و غیرکلامی ناموفق هستند. علائم این اختلال معمولأ تا پیش از سه سالگی بروز می‌کند و علّت اصلی آن ناشناخته‌است. این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. بر خلاف برخی از ادعاها؛ تا به حال هیچ رابطه ای بین وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین در بروز اوتیسم یا درخودماندگی مشخص نشده است. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد. کودکان مبتلا به اوتیسم، معمولأ حرف نمی زنند، به چشم کسی نگاه نمی کنند و با کودکان دیگر بازی نمی کنند. در بعضی از مبتلایان،  رفتارهای خودآزارانه،  پرخاشگری، حرکات تکراری (مثل تکان دادن سر) و دل‌بستگی غیرمعمول به اشیا و مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود نیز دیده می‌شود.

پژوهشگران دانشگاه UCLA می گویند، به طور معمول، در طی تکامل مغز، سرعت جریان خون در انشعابات انتهایی عصب کاهش می یابد و دندانه های انتهایی کوتاه تر و درهم تنیدگی هایشان بیشتر می شود.  اما این مراحل تکاملی در مغز افراد اوتیستیک، اتفاق نمی افتد یا با شدت کمتری حادث می شود. لازم به ذکر است که، عمده ترین تفاوت در لوب پیشانی یا فرونتال مغز و یکی از شبکه های عصبی که رابط گره های مغزی است،  مشاهده می شود. وظیفه این شبکه، پردازش عواطف شخصی، خودشناسی و روابط بین فردی است.

لازم به ذکر است، علاوه بر بار افزایشی جریان خون در عروق انتهایی مغز، سلول های مغزی کودکان و نوجوانان مبتلا به اوتیسم، (یا طیف اختلالات اوتیستیک) به شکل متفاوتی از سایر هم سن و سال هایشان، منظم شده و در کنار هم قرار گرفته اند.

پژوهشگران نتیجه گیری کرده اند که؛ مجموعه این تفاوت های ساختاری باعث می شود، مناطق مختلف مغز این کودکان نتوانند ارتباط لازم را با یکدیگر برقرار و اطلاعات را منتقل کنند. انتقال اطلاعات برای درک و شناخت فرد از خود و محیطی که در آن قرار دارد، ضروری است و پایه و اساس رفتار بین فردی و اجتماعی را تشکیل می دهد. این مطالعه؛ ساز و کار تغییری را نشان می دهد که، موجب اختلال در نحوه ارتباط گیری سلول های عصبی در مراکز مغزی شده است. با این توضیح، اختلال در نحوه ارتباط گیری سلول های عصبی، علت اصلی، تغییر رفتار و تضعیف توانائیهای ارتباطی، فکری و تحلیلی افراد مبتلا به اوتیسم می شود.

سر آخر اینکه؛ از قول دکتر کی جان “ساده تر بگویم؛ نقشه سیم کشی و الگوی مصرف مغز افراد اوتیستیک، انرژی را هدر می دهد و کارآیی کمتری در برابر جریان واسطه های شیمیایی و خون مساوی ایجاد می کند.