مهرناز صمیمی
آن رامنی، همسر میت رامنی، نامزد سال ۲۰۱۲ ریاست جمهوری آمریکا و فرماندار پیشین ایالت ماساچوست، کتابی با محور بیماری ام اس نوشته که این هفته در آمریکا منتشر شده است. خانم رامنی که ۶۶ سال دارد، از سال ۱۹۹۸ تاکنون گرفتار بیماری ام اس است و به تازگی مرکزی را به نام خودش تأسیس کرده که با تمرکز بر پژوهش بر بیماری های سلسله اعصاب فعالیت می کند. رامنی در کتابش و در گفت و گوهایی که طی هفته اخیر پیرامون این کتاب با رسانه های آمریکا کرده، بر نومیدی ۵۰ میلیون مبتلا به ام اس در سراسر جهان پای فشرده و تجربه مبارزه خودش را با این بیماری روایت کرده است.
تفاوت شگرف خانم رامنی با زنان دیگری که ام اس بخشی از روزمرگی شان است، توان گسترده مالی و حمایت و همراهی همسر و خانواده اش است. با این وصف، رامنی از افسردگی شدیدی می گوید که درپی مبتلا شدن به ام اس گرفتارش شد و مدت ها زمینگیرش کرده بود.
تمرکز خانم رامنی بر پژوهش هایی است که با هدف یافتن درمانی برای ام اس انجام می شوند، و به توصیف خودش، شکستن پارادایم ها. به بیان دیگر، انگیزه او و شماری بسیار از فعالان مبارزه با بیماری ام اس، محو مرزهای مطالعات مجزا و مجردی است که در جای جای جهان پیرامون ام اس انجام می شود.
آن رامنی سال هاست که از نقش مهم ورزش در مهار بیماری اش گفته است. در این خصوص هم، او در جایگاهی است که شاید برای اغلب مبتلایان به ام اس دست نیافتنی یا دست کم دشوار باشد. خانم رامنی در پی مبتلا شدن به ام اس، سوارکاری را به شکلی جدی و پی گیر، بخشی مهم از زندگی روزانه اش کرده و از اثر این ورزش و رابطه عاطفی که با اسب هایش دارد، در میان عواملی نام برده که به بهبود بدن و روانش کمک شایانی کرده اند. او در کتابش واکنش همسرش را به دنبال تشخیص ام اس، احساساتی، گریان، و مهربان توصیف کرده و از قول میت رامنی نوشته: «تا وقتی با همیم، می توانیم از پس ام اس برآییم، چون کشنده نیست.»
در فصلی از این کتاب، آن رامنی از ضعف شدید جسمی اش می نویسد و خستگی مفرطی که او را روزها در رختخواب نگاه می داشت و وقت گذراندن او را با خانواده اش ناممکن می کرد، و مانع از آن می شد که بتواند شام بپزد. او می نویسد که شوهرش به او گفته: « من تو را به خاطر تو می خواهم، نه آشپزی ات.»
آنچه میان آن رامنی و بیشتر بیمارانی که با ام اس دست و پنجه نرم می کنند، فاصله ای نجومی ایجاد می کند، جدا از تمول و همراهی همسر و پنج فرزند پسرش، سبک آرام زندگی او به نظر می رسد که به رغم حضور در صحنه سیاست در کنار شوهرش، با توجه ویژه و مراقبت تمام عیار همراه است. خانم رامنی در کتاب و مصاحبه هایش، بر نقش اعتقادات مذهبی در کمک به بهبودی اش و تداوم مبارزه اش با ام اس هم تأکید فراوان می کند. (او و خانواده اش مرمون هستند و می گویند به دینشان و به خداوند، ایمان ژرف دارند.) برخی پزشکان و پژوهشگران ام اس نیز باور دارند که باورهای روحانی ممکن است گره از روان بعضی بیماران بگشاید.
حکایت بیماری آن رامنی، حکایتی نامتعارف از ابتلا به ام اس است. در همین ناهمگونی اش با دیگر بیماران اما، می توان رد نومیدی و کلافگی را که همه گرفتاران به ام اس تجربه می کنند، یافت. شاید دلمشغولی چهره متمول و متنفذی چون خانم رامنی به ام اس، و پایه گذاری مرکزی پژوهشی برای گام برداشتن در راه یافتن درمانی برای این بیماری، پیامدهای مثبت و امیدوارکننده ای برای همه بیماران ام اس داشته باشد، بیماری که اغلب، زنان را گرفتار می کند. بیشتر گرفتاران ام اس امکان یا توان مالی سوارکاری را ندارند، اما حرکت و نرمش های ویژه ای که پزشک هر بیماری برای او مناسب می داند، راهی علمی و اثبات شده برای تحمل پذیر کردن عوارضی است که به شیوه های ارزان تر و ساده تر هم انجام شدنی است. در این میان، توجه و محبت به بیمار، البته بسیار پررنگ است، که گاه گرانبهاتر اما ارزانتر از هر دارو و درمانی است.
شاید روایت رامنی از آن چه تاب آوردن این بیماری را برایش ممکن کرده، راهی پیش پای مردانی بگذارد که همسرانشان به ام اس مبتلایند، و پیش پای اعضای خانواده زنانی که این بیماری، شکننده ترشان می کند و در گرماگرم مبارزه با آن، نه تنها به عصایی برای ایستادن، که به دلی همراه برای تپیدن، و شانه ای استوار برای گریستن، نیازمند و دلخوشند.
